Een paar jaar geleden hebben we Brussel verlaten. Met kleine kinderen het groen gaan opzoeken. Ik vond dat ze dieren moesten kennen, niet enkel van op hun bord. Groentjes zien groeien in de grond en niet in bloempotten… Contact maken met de natuur. Het heeft ons allen goed gedaan, de rust, de kalmte. Maar nu willen we dus terug. De verplaatsingen zijn vermoeiend. Voor alles moeten we naar Brussel. Voor school, want ze zitten op een Franstalige school. Voor sport, waar we wonen kan je enkel voetballen maar mijn zoon bokst. Een stad is toch anders dan het platteland. ‘t is vooral mijn man die wil verhuizen eigenlijk. Ik heb me geëngageerd in het buurtcomité en ben me daar wat in verloren. De burgeractivist in mij is wakker geworden en niet meer te houden. Maak er je job van of baken het af, zei mijn man ‘je lijkt wel de minister van de wijk’. Mijn agenda stond altijd vol. Ik ben van nature geëngageerd, wil dat dingen veranderen. Als ik onrechtvaardigheden zie, moet ik reageren. Ik zag eens in de Europese wijk een graffiti Act, REact, Make an Impact. Dat vind ik schitterend. De ironie is dat ik net bij les Poètes Publics een gedicht liet maken over een moment dat ik niet reageerde. Ik klapte dicht. Ik was bang… Dit was een goed moment om even te debriefen over wat er toen gebeurde. Zodat ik volgende keer weet wat doen.
