Rabot

Een dag voor de Internationale Dag van Verzet tegen Armoede programmeren we de aangrijpende documentaire Rabot. Het trekt een volle zaal, vooral jonge mensen.

 

Ik slik de tranen weg
Na de film: een verpletterende stilte. De tranen zitten hoog. Ik slik ze weg. Het is pijnlijk om te zien hoe de bewoners van de Rabottorens, ondanks de armzalige leefomgeving, toch zoeken naar schoonheid (Stabat Mater). Hoe ze struikelen in drugs- en afkickperikelen. Hoe ze overkop gaan in mentale en fysieke ziektes. Hoe ze wanhopig zoeken naar wat verlichting. De film registreert -zonder oordeel- hoe mensen geen veerkracht en energie meer vinden om met de dagelijkse rompslomp om te gaan. Soms lukt het niet om overeind te blijven in dit leven. Het raakt ons midscheeps in onze menselijkheid.

 

Dit is ook een Brussels verhaal
De Rabottorens staan in Gent. Maar ook de armoedecijfers in Brussel zijn verbijsterend:
33% van de Brusselaars leeft in armoede.
24% van de Brusselse kinderen groeit op in een gezin zonder inkomen uit werk.
44.000 Brusselse gezinnen staan op een wachtlijst voor een sociale woning.
We leven in een maatschappij waar overduidelijk niet iedereen dezelfde kansen krijgt.

“Wat een eenzaamheid, wat een uitzichtloosheid”.

Voer voor gesprek
Na de film gaat mijn collega Benedicte met een aantal aanwezigen in gesprek. Ik hoor veel onbegrip, kwaadheid en verontwaardiging. Hoe kan het dat onze maatschappij er maar niet in slaagt iedereen aan boord te houden?

Sommigen vertellen over de verdoken armoede. Over de mensen van wie je het niet weet. Omdat ze zich schamen, omdat ze zich schuldig voelen. Alsof je er als ouder voor kiest je kind zonder lunchpakket naar school te sturen.

Ik hoor ook veel bekommernis en de wens om hier iets aan te doen. Ik hoor bereidheid. Ik ben omringd door mensen die er voor kozen deze film te zien en niet weg te kijken van schrijnende armoede.

 

Ik ga met een warm gevoel naar huis. Zolang er mensen zijn die niet wegkijken en bekommerd zijn, is er hoop.

 

Erika Rau

Erika Rau is educatief medewerker bij Citizenne. Zij trekt het project Brussels Most Empathic City samen met collega Benedicte. Zij ondersteunt het Coach Café en geeft training aan Brusselse organisaties over talent, waarderend werken, communicatie en activiteiten opzetten en begeleiden.