60€ ça va?! Niet dus!
“Oh dat valt eigenlijk nog mee”, was mijn eerste reactie. “Een beetje opletten wat je eet, dat wel, maar ça va. ” Tot Erika en Benedicte -dé collega’s van het initiatief- opperen dat het wel een statement zou zijn als we met het hele team zouden meedoen aan de inleefweek armoede. Of toch een deel ervan.
Ik voel een lichte paniek. Deze had ik niet zien aankomen.
Dat gaat nooit lukken.
IK: “Ja maar die 60€ is dat dan voor mij en mijn 2 kinderen?”
ERIKA: “Nee, voor de kinderen mag je 20€ per kind extra rekenen.”
Ik: “Oef. Maar wacht, mijn zoon heeft last van intoleranties. Die moet een speciaal dieet volgen met noten en zaden en bio rood vlees, en …. Dat gaat nooit lukken”.
En nee dat gaat dus niet lukken. Als ik echt arm zou zijn, had ik niet eens de diagnose kunnen laten stellen. Want die gebeurt met speciale bloedtesten die niet terugbetaald worden. Laat staan dat ik dagelijks een ingewikkeld dieet zou kunnen betalen. Het is een vreselijke gedachte.
Vervolgens blijkt dat die 60€ niet alleen bedoeld is om eten mee te kopen. WAT????
Ik mag maar een half uur per dag op internet, enkel om mijn mails te checken. Als ik meer wil, gaat dat van die 60€.
Als ik de auto gebruik, van die 60€.
En ik zal in die week ook nog geconfronteerd worden met onverwachte omstandigheden. Te bekostigen met … die 60€. HALLO!!??
Vluchtwegen en netwerken
De moed zakt mij in de schoenen. En tegelijkertijd bedenk ik hoeveel vluchtwegen ik heb.
Ik vraag wel aan een vriendin of zij mijn pint betaalt als we iets gaan drinken. Of ik blijf gewoon een week gezellig thuis, toch?
Ik zoek wel op uitinvlaanderen of er ergens een gratis evenement is.
En als die ene schoen net deze week kapotgaat, heb ik nog WEL een ander paar.
Los van een job en centen heb ik een netwerk waar ik op kan terugvallen. Ik heb een wagen, ik weet waar ik info kan vinden, ik heb skills meegekregen. Maar wat als je dat allemaal niet hebt…
Ik hoef geen inleefweek meer te doen om te beseffen dat het eigenlijk onmenselijk is om met zo weinig te moeten rondkomen. Maar dat zou al te makkelijk zijn. Ik ga het een week gewoon doen. Om ook aan den lijve te ervaren wat het met een mens doet. En ik laat mijn zoon erbuiten. Ik laat hem de reportage van Pano, over armoede zien. Zo gezegend ben ik, dat ik die keuze kan maken.
